ΒΙΒΛΙΟΚΡΙΣΙΑ του Π. Μπώλου

Ευχαριστώ θερμά τον Παρμενίωνα Μπώλο, συγγραφέα, βιβλιοκριτικό και φιλόλογο, για την κριτική του στην ποιητική μου συλλογή "Τρίτοι από της Αληθείας", όπως δημοσιεύτηκε στην καθημερινή εφημερίδα της Καρδίτσας «Νέος Αγών» την Κυριακή, 11 Σεπτεμβρίου 2016. Τον ευχαριστώ επίσης για το  όμορφο βιβλίο του "Ποικίλα" (εκδ. Φάος, Καρδίτσα, 2015) που ευγενώς μου χάρισε. Στο τέταρτο αυτό βιβλίο του ο κ. Μπώλος αποδεικνύει τη δημιουργική του πολυμέρεια με λόγο ποιητικό, που πλάθει  εικόνες γεμάτες καθαρότητα και φως. 

ΑΝΑΣΤΑΣΙΑ ΜΑΡΓΕΤΗ*

Ποιητική αποτίμηση της συλλογής της «Τρίτοι από της Αληθείας»

*Γεννήθηκε και μεγάλωσε στην Αθήνα. Είναι εκπαιδευτικός και εργάζεται 

σε Δημόσιο Σχολείο των Αθηνών.

Η ποίησή της διακρίνεται για τον συγκροτημένο στίχο και τον συγκρατημένο λυρισμό της. Οι στιχικές της ακολουθίες δίνουν ανάγλυφα τη σταθερή και δομημένη σκέψη της αλλά και τη δυνατότητα που έχει η Ποιήτρια να αποκαλύπτει το λυσιτελές και να απομακρύνει το κάθε περιττό. Η γλώσσα της είναι απλή και οι έννοιές της μας ζητούν να ανακαλύψουμε τους προβληματισμούς, τις ευαισθησίες και τις φιλοσοφικές της ανησυχίες.

Τα ποιητικά της σύνολα έχουν μια δουλεμένη και κρουστή ύφανση. Τα σχέδιά της, καμωμένα από ψιλοβελονιά, σε οδηγούν σε ποιητικές αποτυπώσεις, που διακρίνονται για τη γλωσσική τους ευγένεια. Μοιάζουν με το χαμόγελο της «Τζοκόντας», που τελικά δεν μπορείς να διακρίνεις αν αυτό εκφράζει αγάπη, συγκατάβαση ή αμφιβολία. Η γλώσσα της Ποιήτριας  και τα ποιητικά της σύνολα έχουν στερεές συντεταγμένες και αναδεικνύουν την ουσία και την αξία των πνευματικών της αναζητήσεων.

Η μνήμη και ο στοχαστικός λόγος της Ποιήτριας κάνουν την παρουσία τους και δημιουργούν ένα πλαίσιο, μέσα στο οποίο κατατάσσει τις ποιητικές της απόπειρες. Αυτές έρχονται και κάθονται στο πλατύσκαλο της φαντασίας της, δημιουργώντας ένα αδιαχώρητο στις στιγμές των εμπνεύσεών της˙ λίγες όμως είναι εκείνες που επωάζονται στα βλέφαρα της ευτυχίας.

Την αγάπη την διακρίνει μια αμφίσημη διαδρομή. Τότε γίνεται παραγωγική και αποτελεσματική. Δεν πρέπει να μένει στατική, γιατί τότε καταντά ματαιοδοξία. Ο κόσμος χωρίς αγάπη φαίνεται άδικος και άδειος. Ο μοναχικός δρόμος δείχνει ατέλειωτος και η ζωή αποστεώνεται. Αν η ζωή δεν κάνει στάσεις σε οάσεις, σου αφαιρεί τη χαρά της διαδρομής. Πού και πού πρέπει να βρέχονται τα χείλη σου με την δροσιά της αγάπης. Τότε γίνεται σαν τη ζεστή νύχτα, όπου παίρνουν φωτιά τα τριζόνια˙ ανασταίνουν τους καημούς και τις καλύτερες των αναμνήσεων.

Η μορφούσα τέχνη - όπως η ποίηση- αναδεικνύει τον συνολικό συνδυασμό της σκέψης και επιμένει στην αρχική της αξία και ουσία. Κάθε ιδέα έχει το ρίσκο της. Ο Προμηθέας  επέμενε στην καινοτόμα ιδέα του˙ υπόμενε την τραγική του μοίρα και τους φρικτούς πόνους. Με το πάθημά του αυτό έδωσε την πρώτη ελπίδα στον πολιτισμό μας. Βέβαια, τη ζωή, όσο μικρή κι αν είναι, οφείλουμε να την αξιοποιούμε και να τη βελτιώνουμε, προσφέροντας νέες ευκαιρίες για την ανάπτυξη του πολιτισμού μας τόσο στον πνευματικό, όσο και στον τεχνικό τομέα.

Μ Π Α Ρ Ο Κ

……………………………….

Αυτός  Δεσμώτης Προμηθεύς

με χρυσά καρφιά επιτυχίας

καρφωμένος

σε βράχο ηθικών επιταγών.

Στην απουσία ουρανού

σχεδιασμένα κάστρα

αντιπαροχές

απ’ τους καιρούς της αναρρίχησης.

Σελάνα πλανεμένη εκείνη

από χρόνους δίσεκτους

ντυμένη

των  φωτοσκιάσεων το δέος.

Στον αιθέρα της  η παλέτα

με του στιγμιαίου τα ηχοχρώματα.

Στην παλάμη της κρατά

τα τείχη άλλης μιας Τροίας.

…………………………….

Και αντικρίζεις απ’ τη μια

τη θάλασσα τη γαλανή

την αταξίδευτη

της επανάληψης το γκρίζο γήρας 

απ’ την άλλη.

Ναι στο ταξίδι θα πω

ανεμίζοντας

στην αισιοδοξία

του πράσινου.

………………………..

 

Εκείνος

με την ελπίδα σκοτωμένη

εκλιπαρεί τον αετό

να φανεί κάθε σούρουπο.

Οι ποιητικές αναζητήσεις της Μαργέτη ζωοποιούν εικόνες, από αιώνες αποτυπωμένες. Αναδεικνύει ομορφιές και παραστάσεις γεμάτες κίνηση, πλαστικότητα και χάρη. Αυτές της δίνουν την έμπνευση, που είναι εικόνα κι έρωτας μαζί. Μέσα από τη σιωπή των ληκύθων προβάλλεται το αρχαίο κάλλος, η συμμετρία των χρωματικών αντιθέσεων, η ακρίβεια των κινήσεων, η πλαστικότητα των σωμάτων και η ανάδειξη της συνολικής εικόνας σε ένα σύνολο αρμονίας και καλλιτεχνικής τελειότητας. Τα μελανόμορφα αγγεία μας φέρνουν ζωντανά και ανάγλυφα πληροφορίες και βιώματα της ιστορικής αλήθειας.

 ΑΓΓΕΙΩΝ ΑΠΟΨΕΙΣ

Ερυθρόμορφες

στιγμές

αιωρούνται στο μελανό

όταν του έρωτα η ορμή 

-παράνομη θαρρείς –

φέγγει  στο έρεβος του νου

και με συνάψεις τολμηρές 

ζωοποιεί

στη λάσπη του πηλού

σώμα κι αίμα.

Εν τω μεταξύ

σιωπηλά

παρατάσσονται

διαρκώς

κατά λεγεώνες

λευκές

οι λήκυθοι.

Στην ποίηση της Μαργέτη παρουσιάζεται μια στιχική συλλαβική διαφοροποίηση. Δεν έχει ομοιοκατάληκτο στίχο. Το ύφος της είναι εκφραστικό. Αποφεύγει την πολυλογία, προτιμώντας την πυκνότητα. Τα ποιητικά της σύνολα διαμορφώνουν ρηματικές και ουσιαστικές ενότητες με συντεταγμένο λόγο, με εσωτερικό ρυθμό και μέτρο. Παρατηρεί κανείς μια εσωτερική εξομολόγηση. Τα ποιητικά σύνολα της  Ποιήτριας διαθέτουν χαμόγελα αισιοδοξίας και ειλικρίνειας προς το άλλο πρόσωπο. Στην ανάπτυξη του στίχου υπάρχει δοξαστικός λόγος, αλλά και ένας ύμνος προς το απόλυτο Φως.

Μ Η Τ Ρ Ι Κ Η    Ε Ν Τ Ε Λ Ε Χ Ε Ι Α  

………………………………

Καμπυλόσχημες 

μορφές αγαλμάτων

σμιλεύει

εντός μου

το βλέμμα Σου

με κινήσεις απαλού.

Καλλιτεχνεί

του αγαθού το αποτύπωμα

στα ηχοτοπία της δικής μου σιωπής

το βλέμμα Σου

με ψηλαφήματα αφής.

Σκοπούς εξουσίας

υποθάλπει

το βλέμμα Σου

με το λώρο για μίτο

να πλανιέμαι

στο δικό σου

σκοτάδι και φως

αινώντας  τα έργα σου 

νυν και αεί.

Το βλέμμα Σου

θα ανατέλλει

ώσπου

να δύσει

το βλέμμα μου.

Η Μαργέτη περνά τα δικά της μηνύματα μέσα από ιστορικά πρόσωπα και συμβεβηκότα γεγονότα. Αφήνει τον «νου» του ποιήματος να φανερώνει τις δικές της επισημάνσεις. Διερευνά και παρακολουθεί τον βηματισμό των προσώπων˙ τις συναισθηματικές μεταπτώσεις˙ τη διαμετρική διαφωνία για τα «παιγνίδια της εξουσίας». Διακόπτουν τη φυσική ροή των πραγμάτων, αδιαφορώντας για τις αντιπαραθέσεις, που φέρνουν καταστροφικές επιπτώσεις και παραμορφώνουν το γαλήνιο πρόσωπο της ειρήνης.

Τις επιλεκτικές επιλογές που κάνει η Ποιήτρια μέσα από την αρχαία ελληνική σκέψη, έχουν τον προσωπικό τους χαρακτήρα. Γιατί μέσα από τον ποιητικό λόγο ανασταίνεται η πρώτη ιδέα και το βαθύτερο νόημα, που διαθέτει ο αρχαίος ελληνικός λόγος.

 Π Ο Λ Υ Σ Η Μ Ι Ε Σ 

Η λέξη τέλος

σημαίνει

μαζί θάνατο και σκοπό.

Το πρώτο γνωστό

και βέβαιο˙

διαρκώς επιζητούμενο

το δεύτερο.

Βαδίζει ο νους

απ’ τα γνωστά

στα  άγνωστα.

Τάχα μας περιπαίζει

η σημειολογία

ή μήπως

το μάτι δεν τολμά

ούτε της λέξης την ανάσταση;