Αναστασία Μαργέτη: "Νιώθω εξόριστη από την ιδανική πολιτεία"
 |
| Η Αναστασία Μαργέτη |
Συνέντευξη στον Θεοχάρη Παπαδόπουλο
Συναντήσαμε την ποιήτρια Αναστασία Μαργέτη, με αφορμή την κυκλοφορία του βιβλίου της "Τρίτοι από της Αληθείας" (εκδόσεις ΑΩ, 2016).
Έχετε δώσει στην ποιητική σας συλλογή τον τίτλο: «Τρίτοι από της Αληθείας». Κατά τον Πλάτωνα οι ποιητές εξαπατούν και άρα είναι έκπτωτοι από την «Πολιτεία» του. Εσείς, πώς νιώθετε ως ποιήτρια, που ασπάζεται τη συγκεκριμένη θεωρία;
Νιώθω εξόριστη. Αποδιωγμένη από την ιδανική πολιτεία. Έτσι δεν αισθανόμαστε όλοι; Μακριά από μιαν αλήθεια, την οποία στην εποχή μας η θεοποιημένη επιστήμη επιχειρεί να προσπελάσει δια του ορθού λόγου, ζούμε σε μια πραγματικότητα, ένα είδωλο της αλήθειας, που η κοινωνία και η εποχή κατασκευάζουν μέσω της γλώσσας, αρχικά ερήμην μας. Και ο καθένας -σε μία προσπάθεια ένταξης- ερμηνεύει αυτήν την πραγματικότητα μέσα από φίλτρα παρορμήσεων, παθών και εγωκεντρικών σκέψεων. Μέσα από μία διαλεκτική σχέση, πολλές φορές άγρια κι επώδυνη, επιχειρούμε να παρέμβουμε και σαν καλλιτέχνες δημιουργούμε το δικό μας έργο τέχνης, την προσωπική μας ψευδαίσθηση, τη ζωή μας, εξόριστοι από κάθε πολιτεία ιδανική, κάθε παράδεισο ενότητας και γαλήνης. Άρα βρισκόμαστε ‘Τρίτοι από της Αληθείας’. Θεωρώ ότι όλοι κατά μίαν έννοια είμαστε ποιητές, αφού ποιούμε, δηλαδή δημιουργούμε, εικονικές πραγματικότητες για τον εαυτό –ατομικό, συλλογικό, πολιτικό - και τον κόσμο. Στον καιρό μας οι εικόνες αυτές της τεχνητής πραγματικότητας καταρρέουν. Η ζωή μας κινείται στο βυθό της αποδόμησης του πρόσφατου παρελθόντος. Όλοι αισθανόμαστε εξόριστοι από τον κόσμο των ψευδαισθήσεων, στον οποίο ζούσαμε ήσυχοι για χρόνια. Και έχουμε οδηγηθεί σε καταστροφή, αδιέξοδο, κρίση. Όχι βέβαια, μόνο οικονομική αλλά, πρωτίστως, κρίση αξιών. Όμως θα τολμήσουμε να μπούμε σε διαδικασία συνειδητής αλλαγής, που συνεπάγεται ευθύνη αλλά και οδύνη; Ή θα προτιμήσουμε την ευνοϊκή θέση του θύματος; Που για όλα φταίνε κάποιοι άλλοι; Στις μέρες μας το ερώτημα του ‘πώς βιωτέον’ γίνεται επιτακτικό. Και μας καλεί να περπατήσουμε σε νέα μονοπάτια. Αλλιώς πώς μπορούμε να αντιμετωπίσουμε τη μόνιμη αγωνία; Τον φόβο, τον θυμό και την απελπισία, που μεταδίδονται σαν νοσήματα; Και από πού μπορούμε να αντλήσουμε ιδέες και υλικό για το μέλλον –με την πραγματική έννοια, του αύριο- αν όχι από την τεράστια παρακαταθήκη των αρχαίων φιλοσόφων, που μιλούν στη γλώσσα μας; Αφού εντάξουμε τον λόγο τους στο δύσκολο σήμερα και αναρωτηθούμε με ποιο τρόπο θα φτάσει στο παρόν; Όπως αντιλαμβάνεστε τα λόγια του Πλάτωνα, που έγιναν η αφορμή για τον τίτλο της συλλογής, έχουν ενταχθεί σε σύγχρονα συμφραζόμενα. Πιστεύω πως τα κείμενα των αρχαίων φιλοσόφων δεν είναι για τα ράφια των βιβλιοθηκών και για την ιστορία αλλά για να εξεταστούν ξανά κάτω από νέο πρίσμα, να τους θέσουμε ερωτήματα επίκαιρα, που μας αφορούν όλους και να επιχειρήσουμε νέες αναγνώσεις. Όσο για τον Πλάτωνα, και εκείνος υπήρξε ποιητής μέγας, που η μυθοπλαστική του δύναμη γίνεται φανερή στους περίφημους μύθους του. Αυτός είχε πει, άλλωστε, ότι η ποίηση είναι η μετάβαση από το τίποτε, το μη-ον, στο κάτι, στο ον. Με την ποίηση παράγεται, δημιουργείται κάτι.
Από την ποιητική σας συλλογή, φαίνεται πως έχετε εμπνευστεί από σπουδαίους φιλόσοφους και ότι θεωρείτε πως ο φιλόσοφος μπορεί να εμπνεύσει τον ποιητή. Κατά τη γνώμη σας, το αντίθετο μπορεί να γίνει; Δηλαδή, μπορεί ο ποιητής να εμπνεύσει τον φιλόσοφο;
Η συνέντευξη συνεχίζεται στο σημείο αυτό.
